Kırık Yular

 

 Kırık Yular

Sonbaharın sarıya çalan sabahlarından biriydi. Rüzgâr, kurumuş yaprakları savuruyor, uzaklardan bir çan sesi duyuluyordu. Hasan, o sabah da erkenden kalkmış, dağ yoluna koyulmuştu. Her zamanki gibi elinde çapası, omzunda yılların yorgunluğuyla yürüyordu. Ne karısı kalmıştı yanında, ne de köyde tutunacak bir dalı. Yalnızca ara sıra yaptığı odun işleri ve kimseye söylemediği uzun yürüyüşleri vardı.

Bir tepenin ardında, küçük bir açıklıkta otlayan iki hayvan gördü. Biri gövdesi uzun, biraz cılız bir eşekti. Diğeri ise başı dik, yelesi rüzgârda dalgalanan bir attı. Ne yuları vardı üzerlerinde, ne de bir semer. Sanki özgürlük diye bir şeyin tadını çıkarıyorlardı; ya da terk edilmişliğin...

Hasan sessizce yaklaştı. Eşek, bir an başını kaldırıp ona baktı, sonra tekrar eğilip otlamaya devam etti. At ise ürkmedi bile. Sanki "sen de bizim gibisin" der gibi bakıyordu. Hasan yere çömeldi. Uzun uzun baktı onlara. Sonra kendi kendine mırıldandı:

— Kim bırakır sizi böyle? İnsan nasıl terk eder bir dosta benzeyen şu gözleri?

Biraz daha oturdu. Elini uzatıp atın alnını okşadı. At bir adım geri çekildi, ama sonra durdu. Eşek yanına geldi, Hasan’ın cebine burnunu sokmaya çalıştı. Birkaç kuru ekmek kırıntısı buldu, memnuniyetle çiğnedi.

— Size sahip çıkan yok mu? dedi Hasan.
— Belki biri sizi almaya gelecek… Ama o biri ben olmayacağım. Çünkü ben bile kendimi taşıyamıyorum.

Tam kalkacakken bir ses duydu. Bir çocuk sesi:

— Dede! Atla eşeği mi buldun sen?

Arkasına döndü. Yokuşun ucunda köyün yetimlerinden Ali vardı. Koşarak geldi, nefes nefese.
— Dün akşamdan beri kayıptılar. Babamın emaneti demişti annem. Ağladı bütün gece.

Hasan, başını salladı.
— Sahipleri belliymiş meğer. Kaybolmuşlar sadece...

Çocuğun gözleri ışıldadı. Atın yularını tuttu, eşeğin boynuna sarıldı.

— Sağ ol dede!

Hasan bir şey demedi. Sadece gülümsedi. Yavaşça arkasını döndü, bastonunu yere vurdu. Giderken kendi kendine fısıldadı:

— Bazen insan, bir atı ve eşeği bulduğunda kendini de bulur.

Kamil Erbil