KAMİL ERBİL' İN YERİ

  Öyle zamanlar oluyorki iş stresi bastığında bir yerlere gidip   rutin hayatın dışında bir şeyler yapmak istiyorum. İşte böyle zamanlarda yalnız başıma arabama atlayıp şehrin her zaman   gitmek isteyipte firsat bulup gidemediğim yerlerine giderim. Bu gün de öyle zamanlardan biriydi.Arabama atladım ve nereye gideceğimi bilmeden başladım şehrin kenar mahallelerinde dolaşmaya. Bir elim direksiyonda bir elim ise arabamın   kapısındaki tutma koluna dayalı şekilde   gayesizce dolaşıyordum. Birden az ileride   üzerindeki giysilerden tamirci çırağı olduğunu sandığım 16-17 yaşlarında bir delikanlının seyyar köfteci arabasının yanındaki oturaklara oturmuş iştahla ekmek içi köfte   yediğini gördüm. Arabamı az ileride park ederek seyyar köftecinin yanına geldim. Köfte ekmek yiyen dlikanlıya;afiyet olsun nasıl köfteler iyimi dediğimde delikanlı, bir yandan köfte ekmekten ısırırken iyi, iyi diyebildi. Köfteciye banada bir yarım ekmek içi yaparmısın dedim. Köfteci gayriihtiyari bana bön bön baktı.

  Ambulans’la getirdiklerinde nöbetteydim. İlk müdahale sırasında yapılan tahliller ve röntgen çekimleri sonunda bu kişinin akçiğerlerinde kist’ler mevcut olduğu anlaşıldı. Soluk almakta zorlandığından şimdilik yoğun bakımda kalması gerekiyordu. Nöbetimin bitişinden sonra yoğun bakımdaki gece gelen hastanın yanına gittim. Adamcağız aletlere bağlı olarak yatıyordu. "Hemşire hanım,şu hasta için yapılacak tahliller ile MR (Manyetik rezonans) çekimi için istediklerimi yazdım" dedim. "Tamam doktor bey,hemen.." dedi. Neden bu adama yakınlık duyuyorum. Bu adamda beni çeken ne vardı.Adam oksijen tüpüne bağlı olduğu halde soluk almakta oldukça zorlanıyordu.Sanki hayata havlu atmış bir hali vardı. Adamın MR’ından ve tahlillerinden anladığım kadarıyla kanser tüm vucuduna yayılmıştı. En fazla bir hafta ya yaşardı ya yaşamazdı. "Doktor bey hala bu şahsın kim olduğunu bilmediğimizden hala bir dosya oluşturamadık" Servis hemşiresiydi. Adamın yüzüne baktığımda adam sanki

  Bir zamanlar benimde çok güzel bir annem vardı. Ben o zamanlar 3-4 yaşlarındaydım. Hatırladığım kadarıyla annem esmer güzeli, çakır gözlü çok çalışkan biriydi. Beni çok severdi. Zaten benden başkada kardeşim yoktu. Zaman zaman beni soyarak büyükçe bir leğenin içine sokar,ocaklıkta güğüm içinde ısıttığı suyla beni bir güzel sabunlayıp köpürterek yıkardı. Yıkanmak,her çocuk gibi pek hoşuma gitmezdi… Anneannem de yıkama bittikten sonra beni annemin kucağından alır bir güzel havluya sarar , kurutarak giydirirdi. Sıra annemin önüne oturarak saçlarımın taranmasına gelirdi. Anneciğim benim saçlarımı tararken beni koklar “Aman… aman da ne güzel kokarmış bu güzel kız” diyerek beni öperdi. Annemin saçlarımı örgü yapmadan arkama salmasını istesemde annem “Yavrum, sen daha küçüksün hele bir büyüde istediğin gibi yaparsın saçlarını,şimdi örelim daha iyi olur” derdi. Annem dakikalarca saçlarımı tarar, iyice kurutmaya çalışırdı. Babam bir başka köyden bizim köyümüze çalışmak için gelmiş, nasipmiş a

  Okullar tatil olduktan bir kaç gün sonra rahmetli annemin ablasının oturduğu ,her bahçesinden akarsuyun aktığı o köye gider,yazın ensıcak zamanlarında bir buçuk iki ay orada hem koca bir yılın yorgunluğunu atmaya çalışır hemde teyzemlere tarla ve bahçe işlerinde yardım ederdim. Teyzemin evi köyün hemen kenarında bayırın eteğinden geçen derenin altındaydı. Bahçenin üstünden dere geçerdi. Bodrum üzerine iki katlı bir evdi. Bodrumun üzerinde örme bez parçalarından renk renk dokunmuş kilimle örtülü büyükçe bir sofa,sofanın duvarlarının kenarlarında yer minderleri serili idi. Sofanın önü tahta bölmelerle kapanmıştı ama bahçe rahatlıkla görülebiliyordu. Sofaya girişte sol tarafta bahçeye bakan mutfak,mutfağın hemen kuzey kısmında arka bahçeye bakan bir oda,o odanın doğusunda sofanın ise kuzey doğusunda bir başka oda vardı. Sofanın en sağında ikinci kata çıkmak için tahta merdivenler vardı. İkinci katda ön tarafta bütün köyü görebilen geniş bir sofa vardı. Sofanın arkasýnda kuzey tarafýnd