Ameliyat

 Ameliyat

Ahmet, bembeyaz bir odanın içinde, zamanın akışını yitirmiş gibi bekliyordu. Kolundaki damar yolu, hayatla arasına gerilmiş ince bir iplik gibiydi. Kalbinin atışları, kulağında bir davul gibi yankılanıyordu. Her şey sessizdi ama içinde fırtınalar kopuyordu. Birazdan adı seslenecek, ameliyathanenin kapıları açılacak ve bilinmeze doğru bir yolculuğa çıkacaktı.

​Aklında ne bir korku ne de bir cesaret vardı. Sadece belirsizlik... Kontrolün tamamen elinden alınmış olması, onu en çok huzursuz eden şeydi. Gözlerini kapattı, anılar bir film şeridi gibi akmaya başladı. Çocukluğu, gençliği, ilk aşkı… Sonra eşi Ayşe geldi aklına. Onun endişeli ama bir o kadar da umut dolu bakışları… Ameliyata girmeden hemen önce fısıldadığı o sözler: "Her şey güzel olacak, biliyorum."

​Bir ara dışarıdan gelen bir kahkaha sesiyle irkildi. Koridorda çocuklar koşuşuyordu belli ki. Bu normal hayatın sesi, Ahmet'in içinde bulunduğu durumu daha da garip kılıyordu. Dışarıda hayat devam ediyordu, o ise burada, adeta askıya alınmış bir halde bekliyordu.

​Elini yatağın kenarında duran cep telefonuna uzattı. Eşi Ayşe’nin fotoğrafı ekrana yansıdı. Kalbinde bir sızı hissetti. Ya bir daha onu göremeseydi? Ya bu son vedalaşmalarıysa? Bu düşüncelerle savaşmaya çalıştı. Kendine "Hayır" dedi, "İyileşeceksin, her şey güzel olacak."

​Derin bir nefes aldı. İçindeki o kasvetli havayı dışarı atmaya çalıştı. Ameliyat masasına yattığında, belki de bu acılardan kurtulacaktı. Yeniden yürüyebilecek, Ayşe’yle el ele tutuşup sahilde dolaşabilecekti. Bu umut, Ahmet’i ayakta tutan tek şeydi.

​Sonra kapı açıldı. Beyaz önlüklü bir hemşire, elinde dosyayla içeri girdi. Ahmet’e gülümsedi. "Hazır mısınız Ahmet Bey?" diye sordu. Ahmet, başını hafifçe salladı. İçinde bir yanardağ patlamıştı sanki. Kalbi göğsünü sıkıştırıyor, boğazı kuruyordu. Ama yine de o koltuktan kalktı, hemşirenin arkasından yürümeye başladı. Her adımında hayatla ölüm arasında salınıyor gibiydi. Bu, onun için bir vedalaşma değil, yeni bir başlangıcın ilk adımıydı.

Kamil Erbil